ALAIA ET KALAKAN
De quelles frontières parlons-nous ?
Frontières de corps et d’espace, frontières de peau et d’environnement. Ensemble, musiciens et danseuses déposent leurs corps en territoire commun afin de vous livrer les traversées possibles entre le dedans et le dehors.
La création d’échanges entre la peau sonore issue de l’instrument et celle qui émerge du sol, par le corps. Un corps qui exprime tour à tour le désir de l’ailleurs, l’expérience du geste comme l’opportunité d’être le passeur d’une intention.
ALAIA ETA KALAKAN
Zein mugez ari gara ? Gorputzaren eta espazioaren mugak, azalaren eta ingurumenaren mugak. Musikariek eta dantzariek beren gorputzak lurralde komunean pausatzen dituzte, barnealdearen eta kanpoaldearen arteko muga posibleak zuri emateko. Musika tresnatik datorren soinuzko azalaren eta lurretik, gorputzetik, sortzen den azalaren arteko kanbioaren errea. Itzulinguru adierazten duen gorputz batek, bestaldetik, keinuaren gorpuztasuna, intentzio baten iragarlea izendatzeko aukera bezala.